Interview over When We Breathe

‘Ik wil dat er iets goeds komt uit de dood van George Floyd’
Theatermaker Toni Blackwell (27) over 

‘.’ Het filmpje van de moord op George Floyd bracht wereldwijd een golf van protest op gang. In haar afstudeervoorstelling  laat theaterdocent Toni Blackwell (27) zien wat er gebeurt als zes zwarte mannen wél kunnen ademen. ‘Een rollercoaster van dans, beweging,  en scherpe dialogen.’

Hoe raakte de moord op George Floyd jou persoonlijk?
‘Ik heb in Amerika gewoond toen ik jong was. Het was de bedoeling om daar te blijven, maar dat liep anders. Toen George Floyd werd vermoord, keek ik naar mijn broer en kon ik alleen maar denken: wat als  daar waren blijven wonen? Dan had ik een hele andere broer gehad. Of hij was er misschien niet meer geweest.’

Waarom wilde jij het filmpje van zijn dood niet zien?
‘Je zag dat het filmpje  ging, tot in het oneindige werd gedeeld op Facebook en andere social media. Ik vind: als we dit soort beelden blijven delen, voeden we opnieuw een generatie op die zwarte lichaam associeert met geweld. Die connotatie wil ik juist niet versterken. Zelf wilde ik dat filmpje daarom absoluut niet zien, en ik heb het tot op de dag van vandaag niet bekeken.’

Steek je dan niet je kop in het zand?
‘Nee, zeker niet. Begrijp mij goed, het is belangrijk dat er kennis is, en blijkbaar zijn dit soort beelden nodig om wereldwijd bewustzijn te brengen. Maar ik wilde met mijn voorstelling juist onderdeel zijn van een ander geluid. Waar zit in deze tijd je kracht? Je talent? Hoe kun je een held zijn? Ik kón niets anders maken.

Hoe heb je het aangepakt?
‘Ik werkte met zes jongens, zwarte jongens. Dat was een bewuste keuze. De jongens zijn alle zes uitgesproken van zichzelf én spreken zich ook sterk uit over de thematiek. Als theatermaker werk ik in de eerste periode altijd met mijn spelers aan het verzamelen van materiaal. Er is geen hiërarchie, geen goed of fout. De samenwerking was top! We zaten de hele tijd in een goede flow en de basis van de sfeer was altijd humor. Het zorgde voor supermooie beelden, die ik lang niet allemaal kon gebruiken. Maar door zo te werken creëer ik bij de spelers ook automatisch een verantwoordelijkheid voor het materiaal. De voorstelling is vanaf het begin van hen.’

Wat maakt het resultaat  een must-see?
‘De voorstelling is echt, rauw, authentiek. Een dynamische afwisseling van dans, beweging, spoken word en scherpe dialoog. De spelers maken het bijzonder. Het zijn hún verhalen. De dynamiek die je ziet, is de dynamiek die zij hebben gecreëerd met elkaar. Je wordt als toeschouwer meegenomen in een rollercoaster van portretten, soms rustig en kwetsbaar, dan weer hard en gevaarlijk. Het stuk zet je aan het denken én maakt je aan het lachen.’

Wat drijft jou als theaterdocent?
‘Ik wil vanuit mijn vak ruimte geven aan empowerment. Ruimte om binnen de kaders van onderdrukking kracht en talent te tonen en daarmee verhalen te vertellen. Er moet iets goeds komen uit de dood van George Floyd, .’

Ga je nog meer doen met dit thema?
‘Ja, ik ga  maken. Wat ik met deze mannen heb gemaakt is een concept, dat ik met een grotere groep opnieuw wil onderzoeken. Kortom: